Anna Hrabal
Struktura własności a skuteczność planowania rozwoju przestrzennego
Problemy związane z zagospodarowaniem przestrzennym stanowią nieustający temat dyskusji, których głównym tematem są te aspekty działań planistycznych, które w szczególny sposób sprzyjają osiągnięciu głównego celu planowania − jakim jest ład przestrzenny. Jednym z istotnych czynników deprecjonujących prawidłową gospodarkę przestrzenną jest struktura własności terenów oraz sposób gospodarowania nimi. Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym z 7 lipca 1994r. wprowadziła element wartości terenów zależnie od ich przeznaczenia w planie zagospodarowania przestrzennego, co niewątpliwie rozpoczęło proces przywracania właściwej roli czynnika wartości terenu, zależnie od ustalonego w planie sposobu zagospodarowania i sposobu jego użytkowania. W ostatnich kilkunastu latach − uwidoczniły się inne procesy związane z gospodarką terenami prowadzoną przez władze samorządowe; a mianowicie − szczególnie niekorzystne tendencje sprzedaży terenów stanowiących własność komunalną − prywatnym nabywcom. Taka polityka utrudnia samorządom realizację inwestycji o charakterze publicznym, ogólnospołecznym natomiast sprzyja realizacji często przypadkowych, wręcz szkodliwych dla racjonalnego rozwoju gminy − prywatnych inwestycji, blokujących możliwości lokalizacji inwestycji o priorytetowym znaczeniu dla gminy. W tym aspekcie interesujące okazują się doświadczenia w zakresie strategii gospodarki terenami w krajach, w których gospodarka wolnorynkowa rozwijała się w sposób ciągły i które posługują się wypróbowanymi i skutecznymi metodami w tym zakresie.
